Zimny jak głaz

Gdyby naukowcy postanowili stworzyć destylat lat dziewięćdziesiątych, wyszedłby im właśnie ten film. Brian Bosworth wciela się w policjanta, który infiltruje gang motocyklowy. Aby nie zostać wykrytym, musi założyć dżinsową kamizelkę i zapuścić epicką plerezę. 

„Zimny jak głaz” nie jest bynajmniej niskobudżetową kopią znanych akcyjniaków z bardziej rozpoznawalnymi aktorami w rolach głównych. Budżet wynosił 25 milionów dolarów, za dystrybucję odpowiadało studio Columbia Pictures, a producenci wiązali duże nadzieje z Brianem Bosworthem – powszechnie znanym i lubianym futbolistą, który debiutował w głównej roli. Problem w tym, że po drodze wszystko poszło nie tak: reżyser Bruce Malmuth (znany z „Nocnego jastrzębia” i „Wygrać ze śmiercią”) musiał zrezygnować z realizacji filmu, następny reżyser zmienił koncepcję i wyrzucił nakręcone wcześniej sceny, a MPAA zmusiło producentów do wycięcia wszystkich drastycznych scen.

W efekcie „Zimny jak głaz” był filmem pozbawionym wizji, wypatroszonym z najciekawszych scen – i osiągnął spektakularną klapę w amerykańskich kinach. Z dzisiejszej perspektywy oferuje jednak masę świetnej zabawy, szczególnie gdy ogląda się go z lektorem na żywo improwizującym kwestie dialogowe – w tę rolę wcieli się Wojciech Tremiszewski znany z kabaretu Limo, czyli prawdopodobnie jedynego zabawnego kabaretu w historii Polski. [Grzegorz Fortuna]