DA CAPO AL FINE - Premiera

Spektakl grany poprzednio pod tytułem "RAZ - DWA - RAZ" teraz w nowej odsłonie  oraz obsadzie.

Spektakl dla widzów powyżej 18. roku życia!

Tłumaczył: Jerzy Zagórski

Występują:
EM. – Przemysław SOKÓŁ[trąbka] (gościnnie)
DI. – Agnieszka MICHALIK
LA. – Adrianna JERZMANOWSKA
TJO. – Kamil JOŃSKI
MI. – Krzysztof WNUK
TO. – Marek WRONA[gitara]
FO. – Dominik PIEJKO[instrumenty perkusyjne]
 
Opracowanie muzyczne, aranżacje- Przemysław SOKÓŁ
Scenografia- Jacek STANISZEWSKI
Kostiumy- Jolanta SOLSKA
Kierownik produkcji- Arkadiusz KUDŁA
Asystent reżysera- Adrianna JERZMANOWSKA

INSCENIZACJA , OPRACOWANIE  TEKSTU, REŻYSERIA- ANDRZEJ ST.DZIUK

PREMIERA 14 lutego 2021
nowa odsłona spektaklu "RAZ-DWA-RAZ"

 
Spektakl dla widzów dorosłych!

Fernando Arrabal (ur. 11 sierpnia 1932 ),  dramaturg, współczesny pisarz, poeta od 1955 osiadły we Francji i tworzący głównie w języku francuskim. Także scenarzysta, reżyser filmowy, autor dzieł plastycznych, aktor. Najbardziej znany ze swych dzieł scenicznych, obok Ionesco czy Becketta jeden z najgłośniejszych przedstawicieli teatru absurdu. Zespół Teatru Witkacego zrealizował sztukę Fernanda Arrabala , by zabrać widza w świat absurdu i nonsensu. Bo choć bohaterowie kojarzą się z konkretnymi postaciami biblijnymi, tak naprawdę świat cmentarzyska samochodów znajduje się gdzieś na perypetiach dużego miasta. Różne języki mieszają się tu jak na wieży Babel. (…) W tym bezsensownym świecie jest jednak jakiś porządek, jest powtarzalność. I są te same ważne pytania dotyczące ludzkości (Po co nam dobroć?). Powtarzane pytania i powtarzane umowne podziały ról. Ktoś raz jest tym karcącym, drugi raz zamienia się ze swoim partnerem i staje się jego ofiarą  I jest niepokój, którym podszyty jest cały ten spektakl, niepokój już iście witkacowski, podszept o kresie cywilizacji, o kresie religii, moralności...

Rzecz o roli sztuki i artysty, miłości i śmierci, zdradzie i nadziei, w ostrym sosie absurdu i groteski z trudnym pytaniem o sens czynienia dobra Józef Waczków, tłumacz i poeta, pisał w tekście poświęconym Arrabalowi,  że kluczem do jego teatru jest problem dobra: "W moim teatrze ujaw­nia się fascynacja dobrocią i jednocześnie obrzydzenie. Dobroć jest w nim zawsze obec­na, znienawidzona i święta”. W zakopiańskim spektaklu Andrzej Dziuk pokaże nam ją w kontekście śmierci, zniewolenia, zdrady, ale też miłości, nadziei i sztuki. Zapyta o sens bycia dobrym, ale nie odpowie jednoznacznie. Bowiem teatr Andrzeja Dziuka to przede wszystkim teatr ważnych pytań i co najwyżej sugestywnych podpowiedzi.

teksty z recenzji: B.Zalot, A na co nam dobroć? , Tygodnik Podhalański  nr 9/2018. 1.03.2018 , s. 20., J.Drużyńska, Radio Kraków, 2.03.2018 r.